Trzypokoleniowa saga rodzinna, dla której panorama historyczna - tragiczne dzieje Afganistanu na przestrzeni ostatnich 60 lat - stanowi tylko tło dla uniwersalnej opowieści o ludzkich losach i więzach rodzinnych. Miłość przeplata się tu ze zdradą, poświęcenie z wyborem lepszego zła, a "okrucieństwo i dobroć to odcienie tego samego koloru".

Afganistan, rok 1952. Abdullah i jego siostra Pari mieszkają wraz z ojcem i macochą w ubogiej wiosce Szadbagh. Ledwie wiążą koniec z końcem; ojciec, człowiek zamknięty w sobie, z twarzą pobrużdżoną zmęczeniem, nieustannie poszukuje pracy, której znalezienie graniczy z cudem. Szczególnie ciężkie dla rodziny są zimy, kiedy Szadbagh znika pod śniegiem. Dziesięcioletni Abdullah darzy trzyletnią, niezwykle pogodną Pari wielką, bezwarunkową miłością; opiekuje się dziewczynką w zastępstwie nieżyjącej matki i ojca, który nie poczuwa się do przejęcia jej obowiązków. Aby zdobyć dla siostry skarb - piękne pawie piórko - Abdullah odda jedyną parę butów. Rodzeństwo nie rozstaje się nawet w nocy, śpiąc wtulone w siebie na jednym posłaniu.

Pewnego dnia wszystko się zmienia. Podróż z ojcem do Kabulu stanie się dla Pari i Abdullaha początkiem rozstania, które odciśnie piętno na ich przyszłym życiu. Pari nie zachowa wspomnień o swoim dzieciństwie. Adoptowana przez zamożne małżeństwo Wahdatich, wyjedzie z przybraną matką do Paryża. Żyjąc tam, nigdy nie uwolni się od poczucia, że kogoś lub czegoś jej brakuje. Abdullah, dla którego siostra była całym światem, wiele lat poźniej, mieszkając już w Kalifornii, nazwie jej imieniem swoją córkę. Los okaże się łaskawy - da obojgu ostatnią szansę, by się jeszcze kiedyś spotkali...

"Babka Malalai zabiła teścia, bo odkrył jej romans z parobkiem. Ciotka Malalai spędziła dwadzieścia lat w więzieniu, bo rodzina jej męża użyła jej jako narzędzia w zemście rodowej. Siostra Malalai codziennie rano kłóciła się z matką o długość spódnicy, w której szła do szkoły. Zanim skończyła szkołę, musiała wyjść za mąż za chłopaka, który przewiózł ją na motorze. Malalai wolała wyjechać za granicę, niż wyjść za mąż. Obsługiwała zapomnianych przez rodziny starców w niemieckich szpitalach. Dyskutowała z afgańskimi marksistami w Berlinie. Przebrana za cudzoziemkę jeździła szukać siostrzeńca w obozach afgańskich uchodźców w Peszawarze. To ona jest główną bohaterką tej fascynującej opowieści o afgańskich kobietach, zmieniającym się Afganistanie i umiłowaniu wolności". Ludwika Włodek-Biernat.